Onder het motto: beter laat dan nooit!

We zijn begonnen met het schrijven van ons laatste reisverslag op het zonnige Gili Trawangan in onze korte broekjes en met teenslippers aan. Nu 8,5 maand later maken we eindelijk ons reisverslag af met een dikke trui aan en een kop thee.

Geschreven op 23 juni 2014 in Gili Trawangan:
Eerst nog even terug naar Yogya. Hier kwamen we per vliegtuig aan en het werd ons meteen duidelijk dat we het luxueuze en moderne Singapore verlaten hadden; een zooitje ongeregeld, geen bagageband, alles op z’n gemakje en meteen weer mensen die van alles van je willen. Welkom in Indonesië! We hebben alle taxiritjes afgeslagen en zijn als echte backpackers voor 30 cent met de lokale bus gegaan. We hadden geen idee waar we er uit moesten en wanneer we moesten overstappen maar door middel van gebaren (of ons gewoon de bus uit duwen) kwamen we uiteindelijk bij de goede halte aan. We waren er echter nog niet, we moesten eerst nog ‘even’ het adres van de familie vinden. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan; na bijna een uur in de hitte met onze backpacks rondgelopen te hebben en niemand die het adres kende, besloten we maar bij een travel agency naar binnen te lopen. Gelukkig was hier een hele aardige jongen die de familie wel wilde bellen voor ons. Ze kwamen ons meteen ophalen want we bleken al aardig in de goede richting te zijn. Eenmaal bij het huis aangekomen, kregen we een enorm warm welkom. We kregen een mooie kamer met een heerlijk bed, allerlei lekkere hapjes en we voelden ons dus meteen thuis! Toen we ’s avonds even door de wijk liepen, werd meteen duidelijk dat we midden tussen locals zaten; alle tienerjongetjes staarden ons aan en begonnen super hard te lachen.. Awkward.. Vervolgens liepen we na 2 minuten ook nog tegen de bushalte aan waar we die middag waren uitgestapt..
Verder hebben we in Yogya het paleis van de sultan (Kraton) bezocht, hebben we lekker souvenirtjes geshopt op Malioboro, zijn we naar een traditionele dansvoorstelling geweest (dankzij de Nederlandse vertaling van het verhaal haakten we niet af na 5 minuten, al bleef het wel een vreemd verhaal..), natuurlijk ook de Prambanan en de Borobudur bezocht en zijn we naar de Merapi vulkaan geweest. Deze uitstapjes duurden altijd langer dan gepland omdat we telkens door hordes studenten werden aangesproken of ze hun Engels konden ‘oefenen’. Wanneer wij hiermee instemden werd er meteen gefilmd en werden vervolgens met een trillende stem en bibberende handjes vragen van een blaadje afgelezen. De vragen op dat blaadje zijn overigens heilig, wanneer wij een vraag terug stelden werd deze genegeerd en werd gewoon de volgende vraag op ons afgevuurd. Na het beantwoorden van deze standaard vragen waren we echter nog niet klaar; het fotomoment moest dan nog beginnen! En nee niet even een groepsfoto, iedereen apart, een voor een en dat met een groep van 20 studenten..
Bij de travel agency waar we op onze eerste dag in Yogya belandden, werden we enthousiast gemaakt over de Karimunjawa eilanden. Dit zijn 27 kleine, nog niet door toeristen ontdekte, eilandjes ten noorden van Java en na wat googlen kwamen wij tot de conclusie dat het daar een waar paradijsje moest zijn! De jongen die ons eerder uit de brand hielp was daar toevallig een guesthouse aan het bouwen en nodigde ons uit om naar het eiland te komen. We hadden niet veel tijd maar besloten dat een paar dagen op dit eiland een unieke ervaring moest zijn. Een paar dagen later stonden we dus ’s avonds om 0.00u te wachten op het busje wat maar niet kwam opdagen.. Natuurlijk tijdens het wachten nog enkele interviewtjes met zenuwachtige studenten gedaan. Gelukkig kwam de bus anderhalf uur later toch aanzetten! We hadden lekker de ruimte in het busje waar we nog de hele nacht in zouden zitten en vroegen ons af hoeveel mensen er nog bij zouden komen.. Misschien een stuk of vijf? We schrokken ons dood toen de chauffeur aangaf dat we nog tien mensen zouden ophalen! Na een paar keer goed tellen bleek het qua personen wel te moeten passen maar de bagage zou lastig worden.. Ach wij zijn ondertussen wel wat gewend! Dit bleek niet zo te zijn voor de zes Engelse meisjes die als laatste het busje instapten.. Na een aantal agressieve telefoontjes werd er een extra auto geregeld waar wij ingepropt werden zodat de prinsesjes het busje voor hen alleen hadden. Na een krappe nacht en een wiebelige boottocht kwamen we dan eindelijk op Karimunjawa aan! Wij mochten in het guesthouse slapen wat nog in de maak was en mochten dus zelf beslissen hoeveel we betaalden. YES! Dat is wat je als backpacker wil! Daarnaast was het daar super gezellig want dit bleek ook de plek te zijn waar iedereen telkens bij elkaar kwam. Het was heel leuk met de locals, ze stonden altijd voor ons klaar en lieten ons alles zien. Wat waren we blij dat we besloten hadden om naar deze plek te gaan; amper toeristen; blauw helder water; witte en vooral lege stranden; eten op het lokale marktje op het voetbalveld; visjes van de barbecue; tussen de haaien zwemmen; kampvuurtjes; super mooi koraal; geen wifi; baby schildpadjes de zee in laten; snorkelen; NEMO (found him!); fantastische sunset en helaas een mindere sunrise. Ook hebben we een dag een scooter gehuurd om naar een verlaten strandje te gaan. Hoewel we hier al eerder geweest waren, is het ons toch gelukt om eerst 2 uur over het eiland te rijden voordat we het strandje vonden.. Gelukkig was er genoeg te zien dus ook dat was geen probleem!

Geschreven op 17 maart 2015 in Nijmegen:
Toen we het verhaal hierboven doorlazen kwamen meteen de leuke herinneringen naar boven. We gaan even terug naar de dag dat we de scooter huurde. Eenmaal op het paradijselijke strandje aangekomen bleken wij niet de enige te zijn. Er waren namelijk drie lokale hangjongeren die ons non-stop aan het aanstaren waren van een meter afstand. Daar lig je dan in je bikini te zonnen.. Ze wilden constant dingen van ons hebben; water, telefoon, koekjes etc. We kregen de etters maar niet weg op een pedagogisch verantwoorde manier, dus dan maar met grof geweld (gillen en weglopen). Toen we even later terug kwamen van een wandelingetje bleek Nina een van haar slippers kwijt te zijn.. We konden hem nergens vinden. Gelukkig kwam James, onze local vriend van het guesthouse, er net aan en vond de slipper op het dak van een houten hutje.. Maar dit was nog niet alles; aangezien Floor de hele dag op de scooter had gereden, pakte Nina het stuur over voor de terugweg. De scooter slingerde enorm, bij een steile helling vertrouwde Nina het niet meer en liet Floor rijden. Toen kwamen we erachter dat we een platte achterband hadden.. rotjochies! Mooi, daar stonden we dan in de schemering. Maar gelukkig kwamen onze redders in nood (local vrienden) er meteen aan om ons uit de brand te helpen.
Ons plan was om enkele dagen te blijven maar dit werd uiteindelijk een week omdat er geen ferry bleek te gaan, oneeee nog langer in het paradijs! Wat minder paradijselijk was het feit dat we om 06.00u ons bed werden uitgebrand (geen elektriciteit tussen 06.00u en 18.00u en dus ook geen fan..). We waren dus ook blij toen we weer in Yogyakarta bij de familie waren en in ons lekkere bedje konden slapen. Omdat onze laatste weken eraan zaten te komen moesten we snel weer door naar Bali. Omdat ons verblijf op Karimunjawa wat uitliep besloten we dit per vliegtuig te doen. Alleen tickets regelen bleek een beetje lastig te zijn op zo'n korte termijn. Uiteindelijk hebben we een paar uur voordat het vliegtuig ging nog tickets weten te bemachtigen. Om de familie te bedanken voor de gastvrijheid hebben we spaghetti gemaakt en ijsjes gekocht. Het was een gezellige avond en toen we 's ochtends vroeg vertrokken stond de hele familie klaar om ons uit te zwaaien. Super lief!

BALI; hier gingen we als echte toeristen meteen naar Kuta. We deden hier niets anders dan feesten, uitslapen, zonnen, drinken, eten (geen local food te vinden dus dan maar aan de sushi!) en weer stappen. Ohja en ook nog surfen. We hadden een heel chill huisje voor onszelf, liepen zo het zwembad in en zaten midden op Poppies II, perfect dus. Verder zaten we op Bali tijdens het WK en waar kan je nou beter Nederland tegen Australië kijken dan in Kuta. Dat er veel Australiërs waren hebben we geweten. We konden het heel goed met ze vinden. Aangezien het voor hen al helemaal goedkoop was, werden we goed dronken gevoerd (in onze favoriete indrink bar de Alley Cats, kostte de dubbele wodka redbull slechts 1 euro). Mede hierdoor dachten we dat Nederland maar met 3-1 van Spanje had gewonnen.. Dat we populair waren bij de Australiërs dat wisten we wel maar de lokale jongens spanden helemaal de kroon. Vooral een surfleraar liet ons niet met rust en we kwamen hem dan ook overal 'toevallig' tegen. 'Shit daar hem je hem weer'. Niet kijken en gewoon rustig doorlopen was het plan. De uitvoering was kijken en rennen, oeps. Na een weekje feesten besloten we dat het tijd werd om wat meer van Bali te zien; in Uluwatu hebben we de echte surfers bewonderd, in Jimbaran hebben we de zonsondergang bekeken, in Seminyak hebben we onder de kleurrijke parasolletjes gechilld en we hebben de Tanah Lot tempel bezocht. Ook zijn we tussendoor nog naar Ubud geweest om daar op een scooter rond te touren. Het super fancy guesthouse waar we wilden verblijven had helaas geen dorm meer. Nadat wij onze schattige puppy oogjes hadden opgezet kregen wij de luxe familiekamer voor dezelfde prijs! Twee verdiepingen en twee kingsize bedden, wat was dat genieten! In Ubud hebben we de prachtige omgeving bewonderd op de scooter; rijstvelden, monkeyforest, koffieplantage, vulkaan en leuke winkeltjes. Na een tijdje werden we door een tegenligger gewaarschuwd dat er verderop politiecontrole was (we hadden geen internationaal rijbewijs). Laat maar komen, we hadden namelijk gehoord dat je de politie kon omkopen met een paar euro. Dit ging echter niet zo makkelijk als we dachten. Twintig euro lichter konden we onze tocht weer vervolgen.
We hadden helaas geen tijd meer om naar Lombok te gaan (goede reden om terug te gaan!) maar Gili Trawangan konden we niet laten schieten. Wat een verschil met Kuta; een relaxte sfeer, alleen zandpaden, paard en wagen i.p.v. scooters , iedere ochtend zelf pannenkoeken bakken als ontbijt en tot onze grote vreugde een local foodmarket. Maar het feesten werd er niet minder van! Ook hier waren geweldige feestjes, gezellige mensen, leuke muziek, WK wedstrijden en een legendarische boozecruise!
De laatste dagen op Bali hebben we vooral aan ons kleurtje gewerkt, lekker smeren met kokosolie! t En na een bezoekje aan de kapper, beautysalon, piercingshop en de tatoeagestudio waren we klaar (ofja eigenlijk helemaal niet) om weer terug naar Nederland te gaan. Na een lange reis stond er een geweldig welkomstcomité te wachten, met als allergrootste verrassing Floor! Wat was het leuk om iedereen weer te zien!
We kijken terug op een geweldige, onvergetelijke, ontspannen, avontuurlijke en bijzondere reis (en natuurlijk is Floor het met ons eens). Deze tijd zal ons altijd bijblijven!!

De allerlaatste feitjes:
-Mensen hier hebben bijna nooit wisselgeld als je met ‘groot’ geld betaalt. In plaats van wisselgeld krijg je dan wat snoepjes of je moet gewoon nog wat extra eten kopen.. We keken de eerste keer wel een beetje raar op maar zijn inmiddels wel gewend aan al het snoep in onze portemonnee!
-In een van onze vorige verhalen vertelden we dat de mensen in Azië helemaal niet zo vaak te laat kwamen als wij van tevoren dachten. Hier moeten we toch even op terug komen. In Indonesië is dit namelijk wel het geval, en hoe; we hebben al regelmatig 2 uur op een busje zitten wachten!
-Zoals we hierboven al een beetje aangaven zijn de Indonesische jongens nogal geobsedeerd door westerse meisjes. Zo komen hier ook openlijk voor uit en er is ons dan ook regelmatig de liefde verklaard. Dit ging zelfs zo ver dat er tranen bij kwamen kijken ('my heart belongs to you, snik, snik').
-De Nederlandse invloed in Indonesië is nog steeds merkbaar. De mensen vonden het geweldig als je vertelde dat je uit Nederland kwam en begonnen meteen een gesprek in gebrekkig Nederlands.
-De lever van Floor heeft op Bali weer goed kunnen wennen. Het wortelsap werd weer ingeruild door bier en dit was te merken ook..
-Het strand van Bali was de perfecte plek om na al die maanden weer eens te gaan rennen. Floor heeft dan ook weer de nodige kilometers gemaakt.