Doei Floor, hallo Dengue!

Selamat Datang!

De vorige keer bevonden we ons nog in Thailand maar inmiddels zijn we alweer 3 landen en een maand verder, een reisgenoot armer (we missen je Floor!) en hebben wij het laatste land:( van onze reis bereikt; Indonesië!

In ons laatste verhaal vertelden we dat Floortje een dagje ziek was geweest maar alweer opgeknapt was. Dit was echter iets te optimistisch (en dat is zelfs nog een understatement!). De dag dat Floor ons ging verlaten, voelde Floortje zich alleen nog maar slechter en dat kwam niet alleen door het afscheid. Aangezien ze symptomen had van Malaria en Dengue (knokkelkoorts) hebben we maar even een bezoekje gebracht aan de kliniek om een test te doen. En dat was al een hele ervaring opzich; we stoorden de dokter en zijn assistente midden in hun middagdutje, het kantoor van de dokter had verdacht veel weg van een rommelmarkt, de dokter zelf was nogal zenuwachtig en chaotisch (net als zijn bureau)en de assistente kletste aan een stuk door maar al met al waren ze wel heel lief en hielpen ze ons goed. Uit de test bleek helaas dat Floor (aangezien we er nog maar een over hebben, noemen we Floortje vanaf nu weer Floor) wel degelijk Dengue had.. Dit was een van onze grootste angsten maar aangezien de dokter de uitslag met een grote glimlach bracht, Floor naar huis stuurde met een tasje medicijnen en met de mededeling dat ze zich morgen vast weer beter voelde (dit zouden we deze week nog heeeel vaak horen), hadden wij er wel vertrouwen in! De dag daarna voelde Floor zich echter nog veel beroerder en ze moest daarom aan het infuus. Dit ging nog niet zonder slag of stoot; Floor houdt niet echt van naalden (op z’n zachts gezegd) en Nina kon dit op de vroege morgen ook nog niet echt aan en rende wit weggetrokken naar de wc haha. We hebben uiteindelijk ons ticket naar Koh Lanta (daar zouden we die dag heen gaan) omgeboekt, Nina heeft geprobeerd al onze spullen, die verspreid lagen door de kamer, te verzamelen en heeft een private room geboekt. De hierop volgende 4 dagen bestonden uit; in de ochtend naar de kliniek gaan, prikken, uitslagen, infuus (soms tot midden in de nacht), nog meer prikken, donuts eten, teleurstellingen, verkeerde uitslagen (Nina moest de dokter een aantal keren corrigeren, hij wilde Floor bijna mededelen dat ze op sterven lag) en toch ook wel heel veel lol om onze schattige, en soms ietwat onhandige, dokter en zijn lieve assistente. Ondanks het optimisme van de dokter (‘Morgen voel je je echt weer beter!’) en van onzelf, ging het alleen maar slechter. Floor kon alleen maar slapen, slapen en nog meer slapen, en zelfs naar de wc lopen kostte al teveel energie (de dokter gaf echter het advies een strandwandeling te maken, haha goed idee! NOT). We (of eigenlijk onze ouders) besloten dus om naar het ziekenhuis te gaan. Floor werd in een kar naar het strand gebracht, met infuus en al in een speedboat gelegd en in Phuket wachtte een ambulance die ons meteen naar het ziekenhuis bracht. Wat een chique bedoeling! Met de Ipad werd onze kamer geshowd en onze backpacks belandden op een fancy bagagewagentje, zo luxe hebben we het onze hele reis nog niet gehad! In het ziekenhuis hebben we ook weer 5 dagen doorgebracht (Floor heeft vooral geslapen en Nina is beste vrienden geworden met haar ereader). Deze dagen zagen er ongeveer zo uit; om de 3 uur kwamen de verpleegsters uit het niets de kamer binnen gestormd om binnen een paar seconden wat dingen te testen en vervolgens uit het niets ook weer te verdwijnen, iedere ochtend om half 6 kwamen ze bloedprikken en aangezien het ziekenhuis een iets ander tijdschema aanhield dan wij ondertussen gewend zijn (half 9 ontbijt?!!!), at Floor iedere dag haar ontbijt en lunch tegelijk. Floor kreeg het westerse ziekenhuismenu, dus ze had het geluk dat ze iedere dag 2x aardappelpuree, bloemkool, broccoli en een stuk vis kreeg, GADVER! Gelukkig had ze niet zo’n eetlust maar ze heeft wel een aantal keren moeten zondigen van het alleen Aziatisch eten. Uiteindelijk brak na anderhalve week de dag aan waar we al de hele tijd naar uit keken; Floor knapte wat op en werd ontslagen uit het ziekenhuis, yes! Wat waren we blij! We wisten wel dat het uiteindelijk goed zou komen!

Om aan te sterken (Floor dan) zijn we eerst een paar dagen in Phuket gebleven. En als we dan toch in Phuket moeten blijven, doen we het ook goed. We verbleven bij het beruchte Patong beach; overbevolkt door vieze dikke westerse mannen met kleine thaise meisjes, ladyboys, pingpongshows, afzichtelijke souvenirs en vooral veel foute toeristen (ons zelf bedachte spelletje ‘wie het eerst iemand ziet die er wel normaal uit ziet’ duurde dan ook aardig lang..). Maar we hebben hier wel genoten van een lekker dagje strand en de vetste breakdance show ever!

Vervolgens gingen we, wat later dan gepland en via een andere weg, richting Maleisië. Maar door ons ruime tijdschema heeft dit gelukkig niet veel invloed gehad op onze verdere reis! Om in Maleisië te komen moesten we echter een nacht in Hat Yai blijven omdat de Maleisische polite moeilijk deed en we dus niet rechtstreeks naar Penang konden (we hebben nog steeds geen idee wat er nou precies aan de hand was). In Hat Yai waren ze duidelijk niet zo gewend aan toeristen. Toen we onze laatste 7 eleven tosti gingen eten (emotioneel moment:() probeerden de jongens achter de kassa nogal lacherig een gesprek met ons aan te knopen en zelfs de politie staarde ons aan op straat. Verder liepen er veel ratten rond en hebben we nog nooit zo’n oudbollige kamer gehad als daar dus we waren blij dat we verder konden!

Eenmaal over de grens in Maleisië keken we onze ogen uit. Alles is hier een stuk georganiseerder en moderner dan we de afgelopen maanden gewend zijn; ‘een échte snelweg, WTF?! Waar zijn de kuilen en gaten?! En is dat nou een vangrail?!!’. Dus na een soepele rit kwamen we aan in Georgetown op Penang. Vanaf het begin vonden we deze stad super; heel sfeervol met oude huisjes met mooie gevels en schattige tegeltjes. Verder is er in Georgetown heel veel streetart te vinden. Het opsporen hiervan voelde als een speurtocht, al hoefden we niet echt hard te zoeken; de enorme groepen chinezen met fototoestellen verraadden veel.. Penang staat bekend om het lekkere eten en dat hebben we geweten ook! Floor heeft haar verloren kilootjes in het ziekenhuis er weer ruimschoots aangegeten! Onze favoriete bezigheid was dan ook het bezoeken van de foodcourts, hier bevinden zich stalletjes die echt allerlei eten verkopen. Heerlijk om alles uit te proberen! Ook verkocht er een heel schattig opaatje de lekkerste taarten en onze avond verliep dan meestal als volgt; ‘Pff ik kan echt niet meer!’ ‘Echt niet? Of zullen we nog een taartje delen van opa?’ ‘Oké eentje delen dan!’. Een uur later zaten we allebei misselijk op de super chille bank (eindelijk een echte bank!!) van ons hostel omdat we natuurlijk niet konden kiezen en het niet konden laten om toch maar twee stukken taart te bestellen.. Het was voor onze lijn dus maar beter dat we Georgetown na een paar dagen verlieten! Ook waren we blij dat we ons hostel konden verlaten. Dit niet om het hostel zelf, wat dat betreft was het een van onze favorieten, maar om onze ‘papa’, oftewel een van de werknemers van het hostel. Hij liep constant achter iedereen aan om vervolgens achter iedereens kont het licht uit te doen, de deur dicht (en zelfs op slot) te doen, stoel aan te schuiven, slippers recht te zetten en tot onze grootste ergernis trok hij gewoon de stekker uit de tv toen wij midden in een film zaten (het was tenslotte al 23.00u, dus volgens hem bedtijd!).

Na maanden in de hitte was het tijd om een paar dagen in een wat koelere omgeving door te brengen; de Cameron Highlands! Dag bikini, hallo trui en spijkerbroek! Het was hier niet alleen koel maar helaas regende het onze eerste dag ook de hele dag. We hebben dus voortaan twee prachtige parapluutjes (Roze burberry print voor Floor en bloemen voor Nina) in onze backpacks zitten en die zijn toch ook na de Cameron Highlands al een aantal keren van pas gekomen! De regen die dag maakte niet zoveel uit want na een lange reis was het voor Floor toch nog wel nodig om een middagdutje te doen dus we hebben de eerste dag niet veel speciaals gedaan. De andere dag in de Cameron Highlands hebben we met twee Nederlandse meiden een tour gedaan waarbij we de naar de theeplantages, het viewpoint op het hoogste punt, het mossy forest en een aardbeienboerderij zijn geweest. Vooral de theeplantages vonden we erg mooi! Hierna verlieten we het hostel wat meer leek op een kampeerboerderij en gingen we richting de jungle. Op naar de Taman Negara, het oudste regenwoud van de wereld.

De weg naar de Taman Negara was op z’n zachts gezegd vreselijk, het leek wel of we 4 uur achter elkaar in de achtbaan zaten en daar is geen pilletje tegen bestand! Een beetje groen kwamen we dus aan in een dorpje vlakbij de Taman Negara. Hier moesten we even wachten (en bijkomen!) voordat we met een bootje naar de Taman Negara vertrokken. We vaarden 3 uur over een brede rivier door de jungle met onderweg nog even een spannend momentje omdat de motor er mee stopte (Floor was al een overlevingsplan aan het bedenken toen hij gelukkig weer aansloeg). We kwamen aan in een idyllisch dorpje met floating restaurants, een schooltje en wat guesthouses ten midden van de jungle. We hebben hier een nachtsafari gedaan (amper een beest gezien natuurlijk), door de jungle gelopen, de canopy walk gedaan en gevechten gehad met insecten in onze kamer (Floor gebruikte haar paraplu als wapen om snachts naar de wc te kunnen gaan en Nina plastte over haar voeten door een voorbij rennende gecko in de badkamer). Het was super om weer zulke mooie natuur te zien maar we hadden ook wel weer behoefte aan wat meer leven dus op naar Kuala Lumpur!

We kregen een nogal nat welkom in Kuala Lumpur, we kwamen midden in een enorme tropische regenbui aan en liepen dus snel met onze parapluutjes (die de enorme hoeveelheid water ook niet helemaal aankonden) door de stad. We hebbben die avond in een gezellig straatje gegeten en in de bar van ons hostel een drankje gedaan, hier bleek dat tijdens de ladiesnight (elke dag, ongeveer de hele avond) een mixdrankje goedkoper was dan frisdrank! Helaas mocht Floor nog steeds alleen wortelsap.. Verder hebben we met behulp van de metro (echt ideaal en we kwamen bijne elke keer op de goede bestemming aan!) de stad bezichtigd. Hier konden de Petronas Towers natuurlijk niet aan ontbreken, deze hebben we vanuit een chique skybar (waar we ons een tikkeltje underdressed voelden) bekeken! Op onze laatste dag zijn we nog met de trein naar de Batu Caves geweest en daarna waren we klaar om te vertekken naar de volgende bestemming; Melaka. Hier gingen we niet met onze oude vertrouwde minivan heen maar met het openbaar vervoer. We vonden het super leuk om eindelijk weer eens zelf iets te regelen maar toen de rit die eigenlijk maar 2 uur duurde uiteindelijk de halve dag in beslag nam was het lachen ons wel vergaan.. Gelukkig kwamen we er nog redelijk op tijd achter dat we in de trein de verkeerde kant op zaten!

Toen we de volgende dag in Melaka wakker werden bleek het hostel waar we in beland waren niet echt zoals het op internet beschreven stond (Floor: ‘Nien we zijn in de val gelokt en nu word ik wakker in een nachtmerrie!’). Gelukkig konden we onze boeking omzetten naar een beter hostel! We hadden geluk dat we in het weekend in Melaka waren zodat we de weekendmarkt konden bezoeken en hier hebben we dan ook rondgelopen en lekker gegeten (yes, weer sushi!!). De dag daarna was het tijd voor een relax dag! Deze verliep alleen niet helemaal volgens plan; we wilden naar het strand maar er bleek geen strand in de buurt, toen wilden we naar het zwembad maar we mochten alleen met badpak (die hadden we nou net niet in onze backpack..), toen wilden zonnen op een grasveld maar het begon te regenen, toen wilden we naar de H&M maar die werd nog gebouwd, toen wilden we naar de bioscoop maar toen we de lift daarnaartoe eindelijk gevonden hadden (na een uur zoeken) draaide er geen Engelse film, toen wilden we een film kijken in het hostel maar die bleef hangen, toen wilden we naar de floating mosque maar die leek op een ufo, toen wilden we naan met curry eten in Little India maar dat hadden ze niet, toen wilden we weer een film kijken in het hostel maar er zat een hele Maleisische familie voor de tv, toen sliepen we maar begaf de airco het. Op naar Singapore!

Voordat we naar Singapore gingen moesten we op het busstation natuurlijk nog even ons Maleisisch geld opmaken. Hier konden we nog precies twee ijsjes en een pakje kauwgom van halen, we waren echt trots op onzelf (dit was namelijk de eerste keer dat we niet een berg muntgeld overhielden), hadden we dat even goed gedaan! Tot we naar de wc moesten.. dat kost natuurlijk geld! Zielige puppy ogen opgezet en gelukkig mochten we doorlopen! Vervolgens de bus in en we konden gaan! Nadat we de grens lopend overgestoken hadden, was de bus alleen ineens verdwenen.. Daar stonden we dan met z’n allen! Na een uur wachten besloten we maar een local bus te nemen maar ineens kwam daar nog een bus van onze maatschappij aan! Volgens de chauffeur was het heel normaal, de bus wacht maar 20 minuten en wie die mist, pakt gewoon de volgende! Aan logica lijken ze in Azië niet te doen.. Al hadden we niet echt het idee dat we ons nog in Azië bevonden toen we in Singapore aankwamen; alles is modern, groot, duur, chique, glimmend, voorgekauwd, georganiseerd en bovenal een beetje nep! Maar de sfeer is wel echt leuk en er is overal wel wat te doen! Wat ons ook wel beviel was dat er eindelijk een strand in de buurt was! Wel een nep strand op een nep eiland (Sentosa) maar het is een strand dus we konden eindelijk weer zonnen! Na een tijdje voelden we ons een beetje bekeken en toen we opkeken zagen we een groepje mensen naar ons staren. Een paar seconden later poseerden we met twee oude vrouwtjes uit Nepal op onze handdoek die nog nooit iemand in bikini hadden gezien.. We hebben al veel gekke fotoverzoeken gehad maar dit was toch wel het toppunt! Die avond hebben we zonsondergang bij Marina Bay bekeken, wat voelden we ons daar ongemakkelijk in onze strandkleding met onze verbrandde en bezwete hoofden tussen alle zakenmannen! Daarna hebben we onze meest fancy kleren uit onze backpack getoverd (All stars en Toms.. ) want we gingen naar de populaire club Zouk! Dat dachten we tenminste.. Eenmaal daar aangekomen bleek dat we er niet inkwamen zonder onze paspoorten die natuurlijk nog in het hostel lagen. We hebben twee bussen moeten pakken om daar te komen dus we laten ons niet zomaar wegsturen! Een kopie van onze paspoorten stond op onze email maar daar hadden we natuurlijk wifi voor nodig.. Die vonden we gelukkig in een chique whiskey bar (‘Any drinks?’ ‘No thank you!!’) dus de avond kon beginnen! Echt gezellig begon het echter niet.. Een Indiaase jongen had een oogje op Nina en verbood haar nog met Floor te praten (‘Je kunt later ook nog wel met je vriendin praten’), we zijn snel naar de wc gevlucht! De rest van de avond hebben we gelukkig nog wel heel veel lol gehad! Vanuit het hostel organiseerde ze tevens een gratis tour op de step door Sinapore, dat was echt fantastisch! We hebben alle highlight van Singpore, een lichtshow, een lasershow gezien en lekker door het metrostation gecrosst (gelukkig geen boete gekregen), het was een super leuke avond!

Vanuit Singapore zijn we naar Yogyakarta gevlogen (wat een luxe!) waar we een weekje verblijven bij familie van Floor. Ze zijn super lief en gastvrij en we eten ons helemaal onderuit maar daarover de volgende keer meer!

Hier ook nog even de nieuwe feitjes:

- Er lopen hier super veel kleine kinderen rond met schoenen die bij iedere stap een piepgeluid maken. We snappen echt niet welke ouders dat zichzelf aandoen. Wij worden er in ieder geval echt knettergek van!
- Telkens als we in een restaurant zitten en de menukaart krijgen, staat de bediening binnen 1 seconde al naast de tafel om onze bestelling om te nemen. Ze vinden het blijkbaar nogal raar dat wij de menukaart niet uit ons hoofd kennen en bedenktijd nodig hebben. Als we ze wegsturen duurt het vervolgens een eeuwigheid voordat er wel weer iemand komt om te vragen wat we willen. Ze blijven toch bijzondere gewoontes hebben hier!
- Tot onze grote vreugde hebben ze in Maleisië ook 7 elevens! Deze vreugde was echter maar van korte duur toen bleek dat ze geen tosti’s hebben.. Gelukkig hebben ze daarentegen wel een aardappelpureeautomaat! Wat een geluk, dat heeft Floor echt gemist! BAH.
- De hostels hier zijn echt heel chill! Ze hebben allemaal een livingroom en een keuken waar we ons eigen ontbijt moeten klaarmaken en vervolgens moeten we zelfs onze eigen spullen afwassen. Jullie geloven het misschien niet maar dat hebben we echt gemist! Toen we helemaal op dreef waren met ons culinaire ontbijt hebben we wentelteefjes gemaakt, dat was echt smullen na alle toast met jam!
- De mensen hier zijn opvallend behulpzaam; je hoeft maar even onwetend rond te kijken (iets wat wij blijkbaar vaak doen..) en ze komen meteen vragen waar je heen wil en leggen je vervolgens in CORRECT en VERSTAANBAAR Engels uit hoe je er komt. Tevens zijn de mensen geïnteresseerd in je zonder dat ze iets van je willen. We kunnen eindelijk vertellen wat we allemaal nog gaan doen zonder dat er meteen gevraagd wordt of we misschien nog een ticket moeten kopen.
- Zoals we al zeiden is het hier allemaal erg modern. De busstations hebben vaak meer weg van een vliegveld; je krijgt een boardingpass, wacht in een gate en er zijn verschillende terminals.
- We komen in de krant! Tijdens de step tour in Singapore, zijn we gefotografeerd door een man die een rapportage wilde maken over de tour. Hopelijk kunnen we ooit nog zonder bodyguards door Singapore..
- Aangezien Floor een ring om haar linker ringvinger draagt is haar al meerdere keren gevraagd of ze getrouwd is.. Eeeeh nee?! Tevens vroeg pas iemand of onze mannen ook mee op reis waren, ‘Neee joh die zitten thuis met de kinderen te wachten, we zijn tenslotte al 23 en 24!’.
- De tuktukchauffeurs snappen ons blijkbaar nooit helemaal als wij ze vragen ons naar het centrum te brengen. Waarschijnlijk betekent citycenter voor hen niet hetzelfde als voor ons, we belanden namelijk iedere keer precies niet in het centrum maar in een vage wijk ernaast!
- Iedereen in Azië is super relaxed en chill totdat ze in een auto stappen. Het lijkt wel of er dan een brok frustratie naar boven komt; optrekken en meteen weer remmen, toeteren, knipperen met lichten, roepen, zuchten en vooral heel veel gas geven. Wij kunnen niet wachten tot we gewoon weer zelf achter het stuur zitten!
- Omdat Floor een maand geen alcohol mag (gelukkig hebben we het zuiden van Thailand al achter de rug!) door de hepatitis die ze gekregen heeft door Dengue, is ze overgestapt op wortelsap en groene appels. Deze blijken goed te zijn voor de lever en hebben ze hier toevallig ook nog overal! Tijdens een heftige busrit door de bergen vlogen in de bocht onze appels en wortels dus door de bus.. Gelukkig hebben we ze weer allemaal weten te verzamelen dus hopelijk is Floors lever op tijd klaar voor Bali!

Sorry weer voor het enorme verhaal, we zullen niet beloven dat het de volgende keer korter is. Voordat het zover is, gaan we in onze laatste maand (NEEEEE:()nog even van Indonesië genieten!

Selamat Jalan! xxxxx