VIETNAM; het land waar alles op de scooter kan

Lieve allemaal,

Misschien waren jullie bang dat we het tuben in Vang Vieng niet overleefd hadden omdat het reisverslag zo lang op zich heeft laten wachten, maar wees niet bang; we leven nog en zitten inmiddels zelfs al weer in Cambodja!

Ons laatste reisverslag eindigde in Luang Prabang. Ons bezoekje aan deze stad eindigden we met een heerlijk relax dagje, het enige wat we hoefden te doen was om 4 uur onze paspoorten ophalen bij de vietnamese ambassade die om 5 uur dicht zou gaan. Helaas bleek dit relax dagje iets te relaxed, want om half 6 riep Floortje opeens; uuuh guys, welke dag is het?! SHIT, DE PASPOORTEN! (De volgende dag zouden we om 6:45 Luang Prabang verlaten oeps oeps oeps). In plaats van meteen in paniek te raken schoten we eerst voor 10 minuten in de lach voordat we tot actie over gingen. Floor bedacht dat we de ambassade moesten bellen, Floortje belde en Nina ging naar de wc. Gelukkig wilde de ambassade nog 5 minuutjes voor ons open blijven. Waar Floor ondertussen een sprint voorbereide kwam Nina relaxed terug van de wc en besloot een tuktuk aan te houden. Prijs deed er niet toe, afdingen was niet aan de orde, gewoon GAAN (de tuktuk driver is waarschijnlijk nog steeds op vakantie..). Na nog een paniekaanval in de tuktuk omdat het bewijsje nergens te vinden was en flink rammelen en bonken op de deur, hadden we eindelijk onze lieve paspoortjes (inclusief visa!) terug. Yesssss! (Voor meer problemen met dit visa, zie verder).

Na Luang Prabang reisden we af naar Vang Vieng; een klein dorpje, vooral bekend om het tuben (op een rubberen band door de rivier, langs barretjes) en de serie Friends die in elk cafe afgespeeld wordt. Tevens is Vang Vieng bekend om de Blue Lagoon. Hier besloten we dan ook heen te gaan op de mountainbike. Helaas fietsten we verkeerd en kwamen we tussen een kudde koeien terecht die NIET aan de kant wilden.. Gelukkig komen we allemaal van het platteland, dus hé no problem, we hebben er maar een half uur over gedaan, haha. Eenmaal op de goede 'weg' begon de hobbelige (en dus zeeeer pijnlijke) rit langs dorpjes, bergen, en prachtige natuur. Onderweg kwamen we veel schattige kindjes tegen die graag op de foto wilden. Na een foto gemaakt te hebben van twee meisjes besloot Floortje om ze een cadeautje te geven. Sinds het weeshuis sleepte ze namelijk al een spuuglelijk, porseleinen (zwaar!) sieradenkistje mee. Ze wist dan ook niet hoe snel ze hier vanaf moest komen en drukte het in de handen van het oudste meisje. Wij blij, zij blij. Dachten we.. Toen we doorfietsen hoorden we opeens keihard gehuil. Toen we omkeken bleek dit van het andere meisje te zijn. Tja, dit hadden we ergens wel kunnen weten. Delen bleek nog wel wat moeilijk (kindje: no! no! no!).. Na verder al onze meisjesachtige frutsels en bezittingen aan het andere meisje te hebben gegeven, zijn we maar verdergegaan. De Blue Lagoon was blauw, onze billen voelen we nog steeds en de rit was mooi. De volgende dag waagden we ons dan aan het beruchte tuben. Het was een dag vol gezelligheid, veeeel Nederlanders (en ander leuke mensen), veel bier en dus veel armbandjes en een steeds sterker wordende 'stroming'.

Na deze ervaringen maakten we ons klaar voor de reis richting Vietnam. In plaats van met de 32 uur durende bus te gaan, besloten wij om het in etappes te doen en in 3 dagen dwars door Laos te gaan. WOW wat was dit vet! Prachtige uitzichten, bergen, arme dorpjes, duizenden bochten en gaten en koeien/varkens/kippen/kinderen die ternauwernood wegsprongen. En dit alles hebben we afgelegd in de local bus, wat ook een ervaring op zich was. Starende blikken, kippen in de bus, mensen die vanuit scooters in de bus springen, zakken vol met eten in de bus (helaas knoflook), blanken die achterin de bus moeten zitten (meest hobbelig), mannen die achter de bus aan rennen om iemand eruit te trekken, etc. Wat een ervaring, maar wat zijn we blij dat we het op deze manier hebben gedaan zodat we kennis mochten maken met Laos op zijn puurst :).

Een uur voor we de grens met Vietnam zouden passeren kwamen we er echter achter dat ons visum nog niet geldig was. Oeps again. We moesten toendertijd een datum invullen en hadden gegokt op 28 februari. Het reizen ging echter sneller dan verwacht dus op 24 februari zouden we Vietnam al binnen gaan. Een paar kleine zweetaanvalletjes en natuurlijk weer een lachbui later zagen we de grens opdoemen. We besloten, natuurlijk, de onschuldige meisjes uit te hangen en (na lang beraadt) Nina op de enge vietnamese mannen af te sturen. Haar blonde haar bleek dit keer gelukkig succesvoller en na een korte discussie (huuuuuuh, wrong date?!?!?! nooooooo) hoefden we gelukkig niet 4 dagen in niemandsland door te brengen en mochten we Vietnam binnen. Op naar Hanoi! Maar daar waren we nog niet zomaar.. De weg was nog hobbeliger dan in Laos, de chauffeur reed nog harder, de kinderen sprongen nog sneller weg en toeteren was eerder regel dan uitzondering (een muziekje was niet nodig..). Hoewel de uitzichten wederom super waren (nu verrijkt met afgronden en rijstvelden, jippie), waren we zo blij toen we een RECHTE geasfvalteerde weg zagen. We werden gedropt in een stadje op 3uur rijden van Hanoi, dus moesten we op zoek naar de bus naar Hanoi. Dit was nogal een opgave omdat niemand Engels sprak, iedereen een andere richting opwees en we twee irritante Italianen zonder intitiatief achter ons aan hadden. De zoveelste local die we aanspraken bleek wederom geen Engels te kunnen, maar precies op dat moment kwam er een bus langs waaruit 3 locals hingen die iets onverstaanbaars riepen. De local die we aan hadden gesproken begon fanatiek te wijzen naar de bus, hield de bus aan en duwde ons erin (gelukkig hadden we eerder al gezien hoe dat moest). Zou dit de bus naar Hanoi zijn?! We hadden werkelijk geen idee maar YOLOO. Floortje vroeg tien minuten later voor de zekerheid nog even of dit de bus naar Hanoi was en heeft dit nog ongeveer 4 keer herhaald. We kwamen er tijdens de busrit ook achter wat de locals uit de bus riepen. Elke keer als ze mensen langs de kant van de weg zagen staan riep ze fanatiek; HANOOOOOI. Oke, zo gaat dat hier dus in Azie, gewoon de bestemming uit de bus schreeuwen.. Midden in de nacht kwamen we in, wat dus bleek, Hanoi aan. We did it!

De volgende dag werden we nogal overvallen door de drukte, de vele scooters, het getoeter, de regen (ja regen..) en de smalle straatjes. Na een dagje waren we er aardig aan gewend en begonnen we dat juist het meeste te waarderen aan Hanoi. Wat een heerlijke, sfeervolle stad! Wat ons verder wel opviel waren de vele straatverkopers die je al hun spullen op willen dringen en daar niet mee stoppen totdat je om de hoek bent verdwenen. Het begon ons aardig te irriteren maar na een bezoekje aan het women museum zagen we het verhaal achter deze vrouwen (arme vrouwen die keihard werken, vroeg opstaan en ver van hun familie leven om wat geld bij elkaar te schrapen). Na ons culturele bezoekje aan het museum hebben we dan ook meteen een plakkerige oliebol gekocht bij een straatverkoper. Verder is dit ook de stad waar Floor de loempia-challenge aan is gegaan (elke dag een loempia, weddenschap met papa) en waar we door 25 studenten zijn aangesproken die hun Engels wilden oefenen en ons uiteindelijk uitnodigden om ijsjes te gaan eten. Superleuk en heerlijk ijs (wat ons uiteindelijk wel 25 vriendschapsverzoeken op facebook heeft gekost..). De avonden begonnen we meestal in de bierstraat (een straat waar iedereen op kleine plastic stoeltjes aan de straat zit en versgebrouwen bier drinkt voor 20 cent) en eindigden we meestal aan de andere kant van de snelweg (minder eng oversteken na een bezoekje aan de bierstraat), bij de enige club die niet om 12u werd gesloten door de politie.

Ondanks het slechte weer besloten we toch naar Halong Bay (google maar) te gaan. We boekten een party cruise van 2 dagen en vol goede moed gingen we op weg. We hadden een superleuke groep, inclusief een ouder echtpaar (waarvan de tour was gecanceld en die dus overgeplaatst waren naar onze tour) die het het langste vol hielden met de drankspelletjes! Uiteindelijk brak de zon door en hebben we genoten van de prachtige uitzichten (hoewel het op de terugweg zo mistig was dat de boot verdwaalde. Lang leve google maps..). Na Halong Bay was het tijd voor onze eerste ervaring met de sleepingbus. Een ervaring op zich; hele families met Vietnamese muziek, drank, eten, starende blikken en stapelbedjes (waar Floor natuurlijk niet in paste).

Onze eerste stop was Hue, waar we na een dag alweer vertrokken naar Hoi An. We hadden ontzettend veel zin in Hoi An, een schattig, sfeervol stadje bekend om de stranden, lampionnen en kleermakers. We beloofden elkaar plechtig niks bij een kleermaker te laten maken en hebben daar dan ook vooral op het strand gelegen, genoten van het streetfood en gefeest met onze superleuke kamergenoten. Het stappen was daar super, mede dankzij de home made wodka die ze daar schonken. Oh my.. De eerste avond hebben we ons daar iets te enthousiast aan gewaagd. Nina eindigde met een wc-rol in dr bed, een stuk van Floortje haar huid ligt nog op de stoep en Floor heeft geknuffeld met een rat (zie feitjes). Moe maar voldaan verlieten we uiteindelijk (met 4 tassen, 1 jurk, 3 rokken en een paar schoenen) Hoi An (hehe). Op naar ons volgende avontuur. Via Nha Trang, een russenoord (waar we hebben ontdekt dat Russen blijkbaar staand zonnen, haha wtf) met heerlijke sushi, naar Dalat. Hier verbleven we in het Family hostel; een hostel gerund door een knettergekke, maar o zo leuke familie. 'Momma' (door Floortje per ongeluk 'big momma' genoemd) duwde iedereen eten in zijn mond, dronk shotjes, kneep iedereen in zijn wangen en noemde iedereen 'baby'. Hilarisch! Iedere avond bereidde ze een home cooked meal. Wij hadden helaas pech, want de dag dat wij daar verbleven had momma een date, maar als vervanging gingen we met het hele hostel (!) eten bij een lokaal restaurant.

Vanuit Dalat begonnen we aan ons avontuur met de Easyriders. Dit zijn ervaren chauffeurs die je achterop de motor meenemen door Vietnam, met backpack en al. WOW wat was dit vet! De Easyriders waren ontzettend leuk, de omgeving nog leuker en we voelden ons superstoer zo achterop de motor. We gingen langs meren, bergen, dorpjes, plantages (we hebben cashewnoten geroosters, wezelpoepkoffie op en LARVEN gegeten bij de silkfactory (smaakte naar pinda's)), locale chill plekjes, watervallen, rice wine fabriek (die bijna in de fik vloog toen de Easyrider van Floortje even wilde laten zien dat alcohol erg vlambaar is), dragon fruit farm en de witte zandduinen. Alles was even vet en we hebben hier zo van genoten! Na twee fantastische dagen kwamen we aan in Mui Ne, waar we 2 daagjes zouden uitrusten (reizen is zoooo vermoeiend, wat hebben we het toch zwaar) voordat we ons aan de drukte van Saigon zouden wagen. Mui ne is het stadje van de rode zandduinen (het leek de sahara wel), harde wind, ons eerste zwembad met uitzicht op zee, helaas ook het eerste ongeluk dat we hebben gezien en de fishing villages.

Onze laatste Vietnamese bestemming; Ho Chi Minh City (locals noemen het Saigon). Hier hebben we sightseeing gedaan, op straat gezeten (de stoeltjes waren hier verboden door de politie), zijn we naar een fancy skybar geweest, hebben we het war museum en de Chu Chi tunnels bezocht (wo heftig!) en heeft Floortje geschoten met een geweer waarvan ze de naam nog steeds niet weet. Verder hebben we een tweedaagse tour naar de Mekong Delta gedaan, waarvan het absolute hoogtepunt het 12-jarige jongetje was die de homestay runde en vloeiend Engels kon. Zo schattig en wat een bijdehante grappenmaker. Op de terugweg zagen we ook nog even hoe een koe geslacht werd voor een bruiloft.. Heel fijn om 5:30 's ochtends.. Overigens heeft Floortje 17 muggenbulten overgehouden aan dit avontuur.

En toen was het alweer tijd om naar Cambodja te gaan. We hebben ontzettend genoten van Vietnam, de veelzijdigheid en het lekkere eten. Hmmmm wonton, Vietnamese pancakes, white roses, spring rolls (yesssss mission accomplished), sugar cane, rice papers, BBQ pork, eieren in de vis (oke dit was vies, het leken wel maden), de ijskoffie (na 3 mei/28 juni zijn jullie welkom voor een heerlijk Vietnamees bakkie leut), Vietnamese thee en de noodles (hoewel wij die minder lekker leken te vinden dan onze duitse busgenoot die er bijna een orgasme van leek te krijgen).

Zoals jullie kunnen lezen genieten we nog volop! Het reizen bevalt ons supergoed, dingen gaan ons makkelijk af en we maken zoveel leuke dingen mee. We noemen onszelf regelmatig lucky reizigers, hoewel we dat hier eigenlijk niet mogen typen want vanaf nu gaat er vast iets mis. We kloppen in ieder geval regelmatig op onbewerkt hout en we durven ons monniken armbandje niet af te knippen (hoewel het nu een bruine is ipv een witte). Daarnaast zijn we ook erg blij dat we dit met zijn 3en doen. In tegenstelling tot waar veel mensen ons voor waarschuwden zijn we nog niet opgesplitst, hebben we nog geen ruzie gehad en is er nog niemand verliefd. Het is alleen maar leuk om deze dingen met elkaar mee te maken en te kunnen delen! We are happy!

Feitjes;
- We zijn al redelijk wat spullen (tijdelijk) kwijtgeraakt. De teller staat nu op; 3 paspoorten (sommige daarvan 2 keer, Nina), een daypack (Ninaaaa), bijna de inhoud van ons kluisje omdat iemand (Ninaahaaa) de code op het slot had laten staan, , de doucheslang (Floor had haar bril niet op en had zelfs de man van het hostel er al bij gehaald).
- We hoorden veel verhalen dat Aziaten het niet zo nauw nemen met de tijd. Dat valt ons echter heeeel erg mee. Bussen vertreken elke keer stipt op tijd en wij zijn juist degene die elke keer te laat aan komen sjokken, oeps.
- Engels blijft lastig voor de Aziaten. Een paar typefouten; french fried, monzazella, massade (dit stond echt heeeeel groot op een bord voor de winkel), logo people (local people), fired rice, brother in love (we denken dat hij 'brother in law' bedoelde), nutrela.
- Veel mannelijke Aziaten hebben een of meerdere lange nagels. Dit is om te laten zien dat ze geen zwaar, fysiek werk hoeven te doen en hiermee willen ze dus rijkdom uitstralen. Soms schijnen ze het echter ook te gebruiken om hun oorsmeer ermee uit te pulken.
- Floor is te groot voor foto's. We hebben al twee keer meegemaakt dat een Aziaat een foto van ons nam en Floor haar hoofd er niet op stond...
- We hebben nu ook al Aziaten met hun spijkerbroek aan in de zee zien zwemmen. Jak.
- Veel kindjes (2 jaar ofzo) hebben hier hun haren geblondeerd. Sommige hebben het zelfs afgemaakt met een heuse hanenkam.
- De honden dragen hier ook huispakken
- Alles, echt ALLES kan op een scooter in Vietnam; 2 volwassenen, 2 kinderen, 6 kippen, een kast en een tros bananen. Hoppaaa. Ohja en een afzuigkap.
- Voor Hoi An stond de rattenteller op 4, na Hoi An op 600000000. Er liep zelfs een rat tussen Nina's voeten die ze toen uit paniek wegschopte naar.. Floor's voeten. Thanks. We hebben pas na Hoi An onze teenslippers weer aangehad.
- Floortje heeft de Aziatische kapper overleefd
- Aziaten rochelen echt heeeel erg. Nina gaat elke keer bijna over haar nek en eerst lachen Floortje en Floor daar nog om, maar na een keer ondergespuugd te zijn toen ze een man inhaalden op de fiets, doen ze dat ook niet meer. Gatver.
- Inmiddels zijn we wel gewend aan het geld hier (1.000.000 kip is ongeveer 30 eu), maar op het begin vergiste we ons nog regelmatig in de nullen. Floortje betaalde standaard te weinig en Nina te veel. Floortje draagt de pot nu dus ;)
- Elke keer als we een bus uitstappen worden we bestookt met tientallen mannen. Nou zijn we dat natuurlijk wel gewend, deze mannen roepen/schreeuwen/gebaren echter om het hardst of we een tuktuk nodig hebben. We werden GEK op het begin. Maar nu lachen we erom. Fantastisch toch, dat dit hier zo gaat.

DOEI VIETNAM! HALLO CAMBODJAAAAA. Maar daarover later meer :) En dan iets sneller, zodat het verslag minder lang wordt. Nu gaan we ons eerst opmaken voor een week vol verjaardagen, zon, zee en strand. Doeiiiiiiii.
xxxxxxxxx